رحم کن به ما خدایا

اللهم ارزقنا توفیق الشهاده فی سبیلک

جنگ تمام شد. آن هم برای من و تو شاید. برای آنکه قسمتی از وجودش را در جنگ نهاده است چگونه جنگ پایان خواهد پذیرفت؟ برای آنکه دست و پا و چشم و یادش را در جنگ نهاده است چگونه ممکن است جنگ تمام شود؟ چگونه ممکن است جنگ تمام شود برای خیلی ها مثل من که از تکرار این دیوارها دلشان می پوسد و از این همه دل های ریسمانی و سیمانی دلگیر می شوند و از دیوارهاشان که این روزها خیلی بلند است می رنجند و بی اختیار می زنند بیرون، زیر رگبار تند باران برای التیام زخم هایی که جز خدا کسی نمی بیندشان؟ دلم صاعقه وار می گیرد و چشمانم بارانی می شود. باز وقت سفر است. تمام ذره ذره وجودم را کوله باری از پرهای خاکی به دوش می گیرند و پراکنده می شوند. چه روزهای سختی است روزهایی که هر گوشه از این کشور را به تعداد حزب هایش می شناسند.

در تهران هیچ کس نمی فهمد که در کردستان چه خبر است و کسی باور نمی کند خیلی زود جنگی در خواهد گرفت. جنگی خانمان سوز...

وقت سفر است. چه سخت است سفر به هویزه، عنان دل می کشم و تمنای رفتن می کنم. اما دریغ یک مرتبه آتش توپخانه ی خودی قطع می شود. عراقی ها برعکس... می کوبند و می جنگند. دستور عقب نشینی می رسد. حالا هیچکدام از نیروهای زرهی در منطقه نیستند به جز چندتایی دیده بان و تعدادی نیروی پیاده وسط دشت باز، بدون مهمات و پشتوانه آتش. تانک های عراقی هرچه زمان به غروب نزدیک تر می شود تعدادشان بیشتر می شود. حدود شصت تانک! مهمات بچه ها تمام شده است. جز چندتا موشک آرپی جی. برای همین حسین علم الهدی و بچه هایش آن قدر صبر می کنند تا مطمئن شوند گلوله هایشان به تانک می خورد. صبری به قدر رسیدن تانک به سی متری شان. اما تانک ها برای شلیک لازم نیست به سی متری هدفشان بیایند. خورشید از ترس به تاریکی شب پناه می برد و دشت شخم می خورد از خشم خمپاره ها و توپ ها . صد و چهل نفر یاران حسین در این قتلگاه رو به آسمان افتاده اند و حسین آخرین مرد این میدان، با شلیک توپی چند متر به هوا پرتاب می شود و چفیه سفید دور گردنش با نسیم می رقصد و آرام روی صورت حسین که پیکر پاره پاره اش روی زمین افتاده می افتد. ظهر نزدیک است تانک ها بر جنازه ها می تازند چنان که اسب ها با نعل های تازه ظهر عاشورا...، و تو خود می دانی که گوشت و استخوان لای شنی فولادی تانک چه سنخیتی دارد؟! اما زینبی کو که تا قتلگاه بدود. تا نوحه سرایی کند. تا بگرید در داغ بی تسلای حسین! حسین! حسین!

قافله ی عشق در سفر تاریخ است و در این سفر بر ما، یعنی آنان که در سال 61هجری در ذخائر تقدیر نهفته بودیم و در دهه 60به صدای «لبیک یا خمینی» هم نرسیدیم و با درد جا ماندن به قفس خو گرفتیم، فرض است و لازم، که از «فکه» بگذریم برای رسیدن به عاشورا و ملازمان رکاب حسین.

پایگاه رشیدیه پایگاه موشکی عراق است که از آنجا «دزفول» را می زند. «گردان کمیل» انتخاب شده برای پاک سازی پاسگاه. کانال را که پاک سازی می کنند همانجا زمین گیر می شوند. دوشکاها و تانک های عراق مستقیم جاده را می زنند. روز سوم، ارتباط کمیل با مقر قطع می شود. آخرین حرف را به «حاج همت» می زنند: حاجی به امام(ره) بگو ما عاشورایی جنگیدیم و حاج همت شاید آنسوی بی سیم فقط می تواند سر بکوبد به جعبه های فشنگ و اشک بریزد. نه آب می رسد نه غذا. ده، دوازده نفری با یک قمقمه سر می کنند، فقط در حدی که لبشان تر شود. نارنجک ها هم تمام شده، عراقی ها که وارد کانال می شوند اکثر بچه ها از تشنگی شهید شده اند بقیه را هم تیر خلاص می زنند. بچه ها در قتلگاه می مانند برای همیشه، والفجر یک هم تمام می شود. قتلگاهی پر از لب های تشنه و پر از لاله هایی که سال ها بعد نیز با یک سوراخ در جمجمه های پر از گل پیدا می شوند، و می شوند «شهید گمنام».

روز آخر حاج همت را روی خاکریز دیدم، گیج بود. تلو تلو می خورد. بی تفاوت از کنار شلیک ها رد می شد. صدایش کردم نشنید. دست گذاشتم روی شانه اش و برش گرداندم طرف خودم، زل زد توی چشمانم، آن چشمان زیبای مسحور کننده شده بود کاسه ی خون، گریه می کرد نه که اشک بریزد، واقعا گریه می کرد. پرسیدم حاجی چته بازم برچسب؟! گفت فقط یک تیر بیاید و بخورد اینجا و دست گذاشت روی پیشانی اش. یک تیر حاجی؟ تو که دوست داشتی سر بدهی. گفت: بالایی ها گفته اند همت...خسته بود از تهمت، آن قدر که راضی شده بود به یک تیر. دلم شکست. اما حاجی! تو شیعه ای و تاریخ شیعه را همیشه اینگونه پسندیده است. کاش امروز بودی تا برای تو و «حاج احمد» از زندان ابوغریب می گفتم و می گریستیم. آنوقت چشمان نازت غیرتی می شد و عصبانی!

تو و حاج احمد حتما کاری می کردید. گمانم «حاج حسین» هم مجنون بود که دستش را پرتاب کرد سمت کربلا و همان جا نذر شلمچه شد.

جنگ تمام شد البته در شهرها و برای ما. در بیمارستان ساسان و آسایشگاه امام و خیلی جاهای دیگر هنوز اما جنگ است. آری جنگ تمام نمی شود تا زمانی که حتی یک نفر زخمی و خراشی از جنگ به یادگار داشته باشد.

پله های بیمارستان را دوتا یکی می کنم تا به قرارم برسم از در و دیوار «بیمارستان ساسان» دلم می گیرد. سعی می کنم زودتر خودم را به اتاق آقا سید برسانم تا نفسی تازه کنم. در را که باز می کنم مثل همیشه عطر گل های مریم می پاشد توی صورتم. آنجاست کنار پنجره. خیره در آسفالت های بی رحم خیابان. جواب سلامم را که می دهد شروع می کند: من از بچه های حاج همت بودم. حاجی من را «سید دیوانه» صدا می زد، آخر یک بار جلوی چشمانش سوار لودر شدم و زیر توپ و خمپاره شروع کردم به زدن خاکریز. حاجی داد می زد سید بیا پایین خطرناکه دیوانه. من اما از خودش یار گرفته بودم که نترسم. بغض گلویش را می گیرد و اشک در چشمش حلقه می زند می پرسم چیزی شده؟ مجال می دادید حالتان را می پرسیدم. می گوید مگر نیامدی اینها را بشنوی تو چرا از شنیدن این خاطرات خسته نمی شوی؟! دوباره می پرسم آقا سید چیزی شده؟ می خندد: اصلا بیا برایت یک خاطره تازه بگویم . تازه تازه؛ همین یکی دو روز قبل شب دلم گرفت. زدم بیرون اما توی پارک تشنج گرفتم و بی حس افتادم گوشه پارک. توان نداشتم قرص هایم را بردارم و بخورم. مردم هم به خیال اینکه معتادم دور و برم جمع شدند. هرکس سهمی داشت؛ یکی لگد، دیگری توهین. تا نزدیکی صبح که به هوش شدم و آمدم اینجا. شروع می کند به خندیدن. سعی می کنم بغضم را با اشک هایم فرو بخورم. اما به هق هق می افتم. اخم می کند. چرا گریه می کنی؟ مردم که جانباز شیمیایی ندیده اند آن هم از نزدیک، من سرزنششان نمی کنم بیرون این آکواریوم کسی ما را نمی شناسد. حق دارند. تا سرپا بودیم، بیایانگرد بودیم. وقتی هم آمدیم یک راست آوردنمان اینجا. ما که رسم شهر نشینی نمی دانیم. خسته می شود، می افتد روی تخت زیر لب با آه کشداری می گوید: مه در لندن بومیست، غربت در ما. دوباره صدایش در گوشم می پیچد: «هرکس سهمی داشت یکی لگد، دیگری توهین. بیرون این آکواریم کسی ما را نمی شناسد همه مردم که جانباز شیمیایی ندیده اند.» به خیابان می رسم. هوایی که به سمتم هجوم می آورد راه نفسم را می بندد به ماهی ای می مانم که از آب افتاده بیرون. سر پیچ خیابان، حاج همت ایستاده دست تکان می دهد و می خندد توی تمام تابلوهای اطراف نوشته لبخند بزن بسیجی، من اما سرشارم از بغض، از فریاد، از درد و رنج. شاید امشب خیلی ها مثل من خار در چشم و استخوان در گلو دارند. اخبار ساعت 21 اعلام می کند: جانباز شیمیایی حاج داود کریمی همرزم شهیدان همت، دستواره ، کریمی به یارانش پیوست.

حاج داود کریمی فرمانده جبهه های جنگ است برای همین خبر شهادتش پخش می شود وگرنه خیلی ها را حتی بنیاد جانبازان هم خبردار نمی شود. دلم هوای آقا سید را می کند و گل های مریمش را. صدایش باز می پیچد توی سرم: «همه مردم که جانباز شیمیایی ندیده اند من سرزنششان نمی کنم». باید قبول کنم که جنگ تمام شده است.